Δευτέρα 29 Ιουνίου 2009

Οι Δώδεκα Απόστολοι


Στις 30 Ιουνίου η Εκκλησία µας εορτάζει τους Δώδεκα Αποστόλους του Χριστού, την «δωδεκάριθμον φάλαγγα» των πρωταγωνιστών του Πνεύματος, όπως αναφέρει ένας ύμνος της εορτής.

Είναι οι άνθρωποι που τους επέλεξε ο Θεάνθρωπος, για να αποτελέσουν τον πυρήνα της Εκκλησίας και να γίνουν οι συνεχιστές του απολυτρωτικού έργου Του στον κόσμο. Το αποστολικό αξίωμα είναι το πιο τιμητικό αξίωμα στην Εκκλησία. Υπερέχει από κάθε άλλο αξίωμα.

Έφεραν δε εις πέρας την τιμητική αποστολή τους οι Απόστολοι με τη Χάρη και βοήθεια του Παναγίου Πνεύματος, που έλαβαν κατά την ημέρα της Πεντηκοστής.
Δεν είχαν κατά κόσµον προσόντα, στα οποία θα μπορούσαν να βασισθούν και να προχωρήσουν στο έργο της διαδόσεως του Ευαγγελίου. Ωραία ερωτά ο Ιερός Χρυσόστομος: «Tίνι γάρ ἐθάρρουν;». Πού μπορούσαν να στηριχθούν και να έχουν θάρρος για το έργο τους; «Τῇ δεινότητι τῶν λόγων;», στη ρητορική τους μήπως ικανότητα; «Ἀλλά πάντων ἦσαν ἀμαθέστεροι», απαντά ο ίδιος ιερός Πατήρ. Ήσαν αγράμματοι ψαράδες. Αλλά μήπως μπορούσαν να βασισθούν, συνεχίζει ο Χρυσόστομος, «τῇ περιουσίᾳ τῶν χρημάτων;», στον πλούτο τους; «Ἀλλ’ οὐδέ ράβδον, οὐδέ ὑποδήματα εἶχον», ήσαν δηλαδή πάμπτωχοι υλικά. «Ἀλλά τῇ περιφανείᾳ του γένους;», επιμένει να ερωτά ο Άγιος. Μήπως κατήγοντο από κάποιο ξακουστό γένος και αυτό τους έδινε «αέρα» και θάρρος; «Ἀλλ’ εὐτελεῖς ἦσαν καί ἐξ εὐτελῶν», απαντά. Ήσαν άνθρωποι άσημοι του άπλου λαού, παιδιά φτωχών γονέων με τίποτε το εντυπωσιακό κατά κόσµον (ΕΠΕ 12,370).
Και όμως αυτοί οι άσημοι, οι αγράμματοι και φτωχοί, με τη χάρη και τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος ανέτρεψαν το κατεστημένο των αιώνων, φώτισαν τη σκοτισμένη ανθρωπότητα, άνοιξαν την μετά Χριστόν εποχή στην ιστορία του κόσμου, εξευγένισαν με το κήρυγμα του Ευαγγελίου τα ήθη και εξαγίασαν με τη Χάρη των Μυστηρίων της Εκκλησίας τους ανθρώπους.

Η προσφορά των Αγίων Αποστολών στην ιστορία του πολιτισμού είναι θεμελιώδης. Έθεσαν τα ισχυρά και αδιάσειστα θεμέλια, για να μπορεί να ζει ο κόσμος µας. Και αν σήμερα παραπαίει ο κόσμος, είναι γιατί δεν θέλει να στηρίζεται στα ακλόνητα εκείνα θεμέλια, τα οποία έθεσαν βαθιά στη γη μας οι Αγιοπνευματοκίνητοι εκείνοι άνθρωποι, οι οποίοι κήρυξαν στην τότε γνωστή οικουμένη το Ευαγγέλιο. Υπέγραψαν δε το κήρυγμά τους με το αίμα τους, με την ζωή τους. Σύμφωνα με τον «Συναξαριστή» του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, οι άγιοι Απόστολοι περάτωσαν την αποστολή τους ως εξής:

•Οι πρωτοκορυφαίοι Πέτρος και Παύλος μαρτύρησαν στη Ρώμη , ο πρώτος με σταυρικό θάνατο, με την κεφαλή του προς τη γη, και ο δεύτερος με αποκεφαλισμό.

•Ο άγιος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος μαρτύρησε στην Πάτρα, σε σταυρό με σχήμα Χ.

•Ο άγιος Ιάκωβος, ο αδελφός του αγίου Ιωάννου, θανατώθ¬ηκε, πρώτος από όλους τους Αποστόλους, από τον Ηρώδη τον Αγρίππα με αποκεφαλισμό τα Ιεροσόλυμα.

•Ο άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής εξορίσθηκε στην Πάτμο και τελικά πέθανε στην Έφεσο.

•Ο άγιος Φίλιππος σταυρώθηκε στην Ιεράπολη της Συρίας.

•Ο άγιος Θωμάς τρυπήθηκε με ακόντια και λόγχες στη χώρα των Ινδών και παρέδωσε εκεί την ψυχή του.

•Ο άγιος Βαρθολομαίος σταυρώθηκε στην Ουρβανούπολη της Ινδίας.

•Ο άγιος Ματθαίος μαρτύρησε διά λιθοβολισμού και πυρός στην Ιεράπολη της Συρίας.

•Ο άγιος Ιάκωβος ο του Αλφαίου περάτωσε το αποστολικό έργο του κρεμασμένος σ’ ένα σταυρό.

•Ο άγιος Σίμων ο Ζηλωτής και Κανανίτης παρέδωσε το πνεύμα του καρφωμένος σ’ ένα σταυρό στη Μαυριτανία της Αφρικής.

•Ο άγιος Ιούδας ο Θαδδαίος θανατώθηκε με τόξα στη Μεσοποταμία κρεμασμένος σ’ ένα δέντρο.

•Τέλος, ο άγιος Ματθίας, που πήρε τη θέση του προδότη Ιούδα, παρέδωσε την ψυχή του με φρικτά βασανιστήρια στην Αιθιοπία.

Αυτοί ήταν οι άγιοι Απόστολοι, τα εκλεκτά δοχεία της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, οι Φωτοδότες που με το κήρυγμα και τη ζωή τους έδωσαν υψηλό, ουσιαστικό νόημα στη ζωή των ανθρώπων. Οι αληθινά πνευματικοί άνθρωποι, που εμπνέουν και σήμερα όσους θέλουν να ζουν μια ζωή αληθινά πνευματική.

Πηγή: Χριστιανική Φοιτητική Δράση
http://www.xfd.gr

Τρίτη 23 Ιουνίου 2009

Τι σημαίνει να σηκώσουμε το σταυρό μας;


ΣΗΚΩΣΕ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ

Ό Κύριος λέει ότι ό καθένας από μας πρέπει να σηκώσει τον δικό του σταυρό. Τι σημαίνει αυτό; Ποιος είναι αυτός ό σταυρός; Για τον καθένα ό σταυρός είναι διαφορετικός και αυστηρά προσωπικός, διότι για τον καθένα ό Θεός έχει ετοιμάσει τον δικό του σταυρό.

Έχει μεγάλη σημασία να καταλάβουμε ποιος είναι ό δικός μας σταυρός, να ξέρουμε ότι έχουμε σηκώσει εκείνο ακριβώς τον σταυρό πού μας προτείνει ό Θεός. Είναι πολύ επικίνδυνο να επινοούμε σταυρούς για τον εαυτό μας. Και αυτό δυστυχώς το βλέπουμε συχνά.
Για την πλειοψηφία των ανθρώπων ο Θεός έχει ετοιμάσει τον σταυρό της ζωής μέσα στον κόσμο, τον σταυρό της οικογενειακής και της κοινωνικής ζωής.

Αλλά πολλές φορές άνθρωπος πού αποφάσισε να αρνηθεί τον εαυτό του και να ακολουθήσει στην ζωή του την οδό του Χριστού δεν πετυχαίνει τίποτα επειδή επινοεί για τον εαυτό του σταυρό πού του φαίνεται πιο σωστός. Νομίζει, παραδείγματος χάριν, ότι για να σωθεί πρέπει να γίνει μοναχός ή να πάει στην έρημο.

Αυτόν όμως το δρόμο ό Θεός τον ετοίμασε για πολύ λίγους, οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν σταυρό πού οι ίδιοι ούτε καν τον θεωρούν σταυρό και όταν τον σηκώνουν δεν καταλαβαίνουν ποιο βάρος έχουν στους ώμους τους.Ποιο σταυρό έχουν οι περισσότεροι;
Έναν σταυρό απλό, όχι τέτοιο πού σήκωσαν οι άγιοι μάρτυρες και πού σήκωναν όλη τη ζωή τους οι όσιοι πατέρες στην έρημο. Εμείς έχουμε άλλο σταυρό.

Ή ζωή μας, ή ζωή όλων των ανθρώπων, είναι θλίψη και πόνος. Και όλες αυτές οι θλίψεις στην κοινωνική και την οικογενειακή ζωή μας είναι ο σταυρός μας. Ό αποτυχημένος γάμος, ή ανεπιτυχής επιλογή του επαγγέλματος, δεν μας προκαλούν αυτά πόνο και θλίψη; Δεν πρέπει ό άνθρωπος πού τον βρήκαν αυτές οι συμφορές να τις υπομένει; Οι σοβαρές ασθένειες, ή περιφρόνηση, ή ατιμία, ή απώλεια της περιουσίας, ή ζήλεια των συζύγων, ή συκοφαντία και όλα γενικά τα κακά πού μας κάνουν οι άνθρωποι, όλα αυτά δεν είναι ό σταυρός μας;

Ακριβώς αυτά είναι ό σταυρός μας, σταυρός για την μεγαλύτερη πλειοψηφία των ανθρώπων. Αυτές είναι οι θλίψεις πού υποφέρουν οι άνθρωποι και όλοι μας πρέπει να τις σηκώνουμε, αν και οι περισσότεροι δεν το θέλουν. Άλλα ακόμα και οι άνθρωποι πού μισούν τον Χριστό και αρνούνται να ακολουθήσουν το δρόμο του και αυτοί ακόμα σηκώνουν το δικό τους σταυρό του πόνου.

Ποια είναι ή διαφορά μεταξύ αυτών και των χριστιανών; Ή διαφορά είναι ότι οι χριστιανοί με υπομονή σηκώνουν τον σταυρό τους και δεν γογγύζουν κατά του Θεού.
Ταπεινά με χαμηλό το βλέμμα σηκώνουν μέχρι το τέλος της ζωής τους το δικό τους σταυρό ακολουθώντας τον Κύριο Ιησού Χριστό. Το κάνουν για τον Χριστό και το Ευαγγέλιό του, το κάνουν από θερμή αγάπη προς Αυτόν, γιατί όλη την σκέψη τους είχε αιχμαλωτίσει ή διδασκαλία του Ευαγγελίου.

Για να κάνει πράξη τη διδασκαλία του Ευαγγελίου, για να ακολουθήσει την οδό του Χριστού, ό άνθρωπος πρέπει ταπεινά και ακούραστα να σηκώνει τον σταυρό του, να μην τον βρίζει αλλά να τον ευλογεί. Τότε μόνο τηρεί την εντολή του Χριστού, γιατί είχε, αρνηθεί τον εαυτό του. Σήκωσε τον σταυρό του και ακολούθησε τον Χριστό, τον ακολούθησε σ' ένα μακρινό δρόμο, σ' ένα δρόμο για τον οποίο ό Κύριος είπε, ότι στην Βασιλεία των Ουρανών οδηγεί τεθλιμμένη οδός ή αρχή της οποίας είναι ή στενή πύλη.
Και εμείς θέλουμε να είναι ή οδός της ζωής μας ευρύχωρη, χωρίς λάκκους, πέτρες, αγκάθια και λάσπη. Θέλουμε να είναι στρωμένη με λουλούδια. Και ό Κύριος μας δείχνει μία άλλη οδό, την οδό του πόνου. Αλλά πρέπει να ξέρουμε ότι σ' αυτό το δρόμο, όσο δύσκολος και να είναι, αν με όλη την καρδιά μας στραφούμε στον Χριστό, τότε ό Ίδιος με έναν θαυμαστό και ανεξήγητο τρόπο μας βοηθάει. Μας στηρίζει όταν πέφτουμε. Μας δυναμώνει και μας παρηγορεί.

Όταν ακολουθήσουμε αυτό το δρόμο, ο οποίος στην αρχή μόνο μας φαίνεται δύσκολος, όταν αισθανθούμε τη χάρη του Θεού πού μας δυναμώνει σ' αυτή την πορεία, τότε με χαρά και ταπείνωση θα σηκώνουμε τον σταυρό μας και θα πορευόμαστε με βεβαιότητα επειδή γνωρίζουμε ότι έτσι μας ανοίγεται ή είσοδος στην Βασιλεία των Ουρανών.

Αυτό λοιπόν σημαίνει να μισήσουμε την ψυχή μας - να μισήσουμε την ακαθαρσία της, να αρνηθούμε τον παλαιό μας άνθρωπο, για να σώσουμε την αθάνατη ψυχή μας πού ό προορισμός της είναι ή κοινωνία με τον Θεό.Αυτός πού με τέτοιο τρόπο θα χάσει την ψυχή του, θα την σώσει και θα είναι με τον Χριστό.

Να μας αξιώσει όλους ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός της αιώνιας και ένδοξης ζωής μαζί Του, με τον Πατέρα Του και όλους τους αγγέλους.


ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΡΙΜΑΙΑΣ
Πηγή: http://www.pigizois.net/index2.htm

Κυριακή 21 Ιουνίου 2009

Κλήση και ανταπόκριση


Κυριακή Β’ Ματθαίου
(Ματθ. δ΄18-23)


Άφησαν τα πάντα

Ο Κύριος περπατά στην ακρογιαλιά της Γαλιλαίας. Εκεί βλέπει δυο αδελφούς, τον Σίμωνα, τον οποίο κατόπιν ονόμασε Πέτρο, και τον Ανδρέα τον αδελφό του, οι οποίοι έριχναν δίχτυα στη λίμνη, διότι ήταν ψαράδες. Και τους λέει: Ακολουθήστε µε και θα σας κάνω ικανούς να ψαρεύετε αντί για ψάρια, ανθρώπους — αυτούς με τα πνευματικά δίχτυα του κηρύγματος θα ελκύετε στη Βασιλεία των ουρανών. Κι αυτοί αμέσως άφησαν τα δίχτυα τους και Τον ακολούθησαν. Αφού προχώρησε πιο κει, είδε άλλους δυο αδελφούς, τον Ιάκωβο τον γυιό του Ζεβεδαίου και τον Ιωάννη τον αδελφό του, να ετοιμάζουν τα δίχτυα τους μέσα στο πλοίο μαζί με τον πατέρα τους Ζεβεδαίο. Και τους κάλεσε κοντά του. Κι αυτοί αμέσως άφησαν το πλοίο και τον πατέρα τους και Τον ακολούθησαν.

Κι οι τέσσερις ψαράδες άφησαν αμέσως τα πάντα. Πόση προθυμία και αυταπάρνηση έδειξαν στην κλήση του Χριστού! Πόση πίστη και υπακοή! Δεν ανέβαλαν την απόφασή τους για άλλη φορά. Δεν ζήτησαν προθεσμία για να δώσουν κάποια απάντηση. Δεν σκέφθηκαν να πάνε πρώτα στα σπίτια τους και να συζητήσουν με τους δικούς τους. Άφησαν και τους γονείς τους και ό,τι άλλο είχαν. Τα πλοία και τα δίχτυα τους ήταν όλη τους η περιουσία. Και την αφήνουν. Μένουν χωρίς τίποτε. Αυτοί και ο Χριστός! Και Τον ακολουθούν. Και γίνονται μόνιμοι μαθητές του. Αποφασισμένοι να ακολουθήσουν τον Κύριο όπου τους καλέσει.

Εμείς άραγε δείχνουμε τέτοια αυταπάρνηση και προθυμία στο θέλημα του Θεού; Βέβαια ο Κύριος δεν κάνει σε όλους εμάς τέτοια μεγάλη ειδική κλήση, δεν ζητά από όλους εμάς να εγκαταλείψουμε τα πάντα και να Τον ακολουθήσουμε. Αλλά ζητά να εγκαταλείψουμε τα πάθη µας, το αμαρτωλό θέλημά µας. Και κάνει στον καθένα µας πολλές κλήσεις για μετάνοια, για αγιασμό, για τη σωτηρία µας.

Μας καλεί με τη φωνή των Πνευματικών µας, της Αγίας Γραφής, των πνευματικών ανθρώπων, αλλά και με τη φωνή γεγονότων. Μας ζητά να κόψουμε κάποιο ελάττωμά µας, να καλλιεργήσουμε κάποια αρετή, να κάνουμε έργα αγάπης, να προσφέρουμε τα χαρίσματά µας στο έργο της Εκκλησίας του.

Για παράδειγμα πηγαίνουμε στον Πνευματικό µας και µας δίνει οδηγίες πνευματικής ζωής. Τις αποδεχόμαστε χωρίς αντίρρηση και αντίδραση; Έχουμε την προθυμία να υπακούσουμε αμέσως και να αγωνισθούμε να διορθώσουμε την πορεία µας; Είναι φοβερό να µας καλεί ο ίδιος ο Θεός στο θέλημά του και εμείς να αρνούμαστε και να χάνουμε ευκαιρίες μετανοίας και αγιασμού.

Ευκαιρίες που ίσως δεν θα µας δοθούν ποτέ άλλοτε. Ας μάθουμε λοιπόν να ανταποκρινόμαστε αμέσως στα κελεύσματα της φωνής του Κυρίου. Ξεπερνώντας κάθε εμπόδιο.

Πηγή: Χριστιανική Φοιτητική Δράση
επισκεφθείτε στο www.xfd.gr

Πέμπτη 18 Ιουνίου 2009

Τι είναι ο Χριστός για μας;


Τι είναι ο Χριστός για μας; Είναι μια εικόνα, είναι ένα όνομα, είναι μια μορφή, είναι μια ιδέα, είναι κάποιος μεγάλος που έζησε τω καιρώ εκείνω; Είναι μόνο αυτό;Ο Χριστός είναι ολοζώντανος, είναι δίπλα μας, όπως είναι δίπλα μου ο Γιάννης, ο Κώστας. Έτσι πρέπει να πιστεύω, πως ο Χριστός είναι δίπλα μου και τον πιάνω από το χέρι, και έτσι να περπατάω.

Ο Χριστός έχει δύναμη. Χωρίς τη χάρη του Χριστού, χωρίς τη δύναμη του Χριστού τα πάντα είναι αδύνατα, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Πράγματι! Αυτό που ζει ο κάθε Χριστιανός νέος στον κόσμο είναι κάτι θαυμαστό. Δεν το πιστεύει ο κόσμος. Δεν μπορούνε οι άλλοι νέοι του κόσμου να πιστέψουν ότι ζούμε όπως ζούμε.

Και γιατί ζούμε έτσι; Γιατί υπάρχει ο Χριστός ο οποίος βοηθάει να ζούμε μια τέτοια ανώτερη ζωή.

Η εκκλησία είναι ένα πεδίο τεραστίων δυνάμεων. Πως είναι ένα μαγνητικό πεδίο; Έτσι είναι κι η χάρη του Χριστού! Η Χάρη του Χριστού δεν είναι κάτι νεφελώδες, δύναμη, κάτι αεριώδες, κάτι φανταστικό. Η Χάρη του Χριστού είναι η πιο συγκεκριμένη δύναμη, η οποία μπορεί να παίρνει τον άνθρωπο από τη γη, από τον Άδη, και να τον ανεβάζει στον ουρανό. Είναι τεράστια η ένταση της Χάριτος του Θεού, αν είμαστε από υλικό που μπορεί να την αισθάνεται.

Ο Χριστός δε βασανίζει, ο Χριστός δεν απογοητεύει, ο Χριστός δεν ταλαιπωρεί. Ο Χριστός ελευθερώνει, ο Χριστός χαριτώνει, ο Χριστός ανεβάζει και σώζει, κάνει χαριτωμένο τον άνθρωπο, κι έτσι πρέπει να Τον ζούμε.

Ολοζώντανος είναι ο Χριστός μέσα στη ζωή της Εκκλησίας και αλίμονο σ’ εμάς αν ο Χριστός είναι μόνο ένα όνομα γραμμένο στη σελίδα κάποιου βιβλίου.

Δεν είμαστε λίγοι. Πολλοί είμαστε. Ο Χριστός δε μετράει νούμερα. Τις καρδιές κοιτάει. Το χρυσάφι είναι πολύ λιγότερο από το χώμα, αξίζει περισσότερο.

Δε στέκεται τίποτα χωρίς το Χριστό. Το ευαγγέλιο είναι σοφία, είναι η μόνη αλήθεια του Θεού, είναι η μόνη χαρά, είναι η μόνη ελπίδα για τον κόσμο. Όλοι εμείς που είμαστε πεσμένοι κάτω και τραυματισμένοι και τσακισμένοι, ας σηκωθούμε όρθιοι. Εδώ είναι η Σοφία.


Απόσπασμα από το λόγο του πανοσιολογιότατου Αρχιμανδρίτου
π. Αστερίου Χατζηνικολάου προϊσταμένου της
Αδελφότητος Θεολόγων «ο Σωτήρ».

Πηγή:Χριστιανική Φοιτητική Δράση http://www.xfd.gr

Τετάρτη 17 Ιουνίου 2009

Πότε «κολλάει» το μυαλό μας



Το άγχος, η κούραση, η πείνα και η συγκινησιακή φόρτιση είναι μεταξύ των παραγόντων που μπορούν να μπλοκάρουν τη μνήμη, χωρίς να υπάρχει διαταραχή


Πού έχω παρκάρει το αυτοκίνητο; Πού έχω βάλει τα κλειδιά; Ποιος είναι ο κωδικός πρόσβασης στον υπολογιστή;

Πρόσκαιρη απώλεια μνήμης σε καθημερινές μας δραστηριότητες συμβαίνει σε όλους και συνδέεται με διαφορετικές διεργασίες στον ανθρώπινο εγκέφαλο, που είναι ένας γιγαντιαίος «σκληρός δίσκος» υπολογιστή, με απεριόριστη χωρητικότητα, ανθεκτικός σε «ιούς» και με ευφυώς κατανεμημένες περιοχές αποθήκευσης πληροφοριών.


Περιστατικά απώλειας μνήμης περιγράφονται καθημερινά με τη φράση «κόλλησε το μυαλό μου». Κάθε ένα, όμως, απ αυτά έχει ξεχωριστά χαρακτηριστικά.

«Είναι άλλο το να ξεχάσω ένα πρόσωπο, έναν αριθμό, μια λέξη ή ένα γεγονός», λέει στο «Εθνος» η λέκτορας του Τμήματος Ψυχολογίας του ΑΠΘ κ. Ελβίρα Μασούρα.

Πρόσφατο γεγονός
Οπως εξηγεί, το πού έχουμε παρκάρει το αυτοκίνητο είναι ένα πρόσφατο γεγονός, που αποθηκεύεται στο κέντρο του εγκεφάλου και είναι μια λειτουργία της μνήμης που ονομάζεται μνήμη επεισοδίων. Η πρόσκαιρη απώλεια του γεγονότος δεν είναι διαταραχή, αλλά συμβαίνει φυσιολογικά.

Αντίθετα, το να μη βρίσκουμε τα κλειδιά είναι κάτι που αφορά κυρίως την προσοχή και ελάχιστα τη μνήμη. «Είναι μια πληροφορία που δεν την έχω αποθηκεύσει γιατί θεωρώ ότι θα τα βρω εύκολα», λέει η κ. Μασούρα.

Ο κωδικός πρόσβασης στον υπολογιστή αποθηκεύεται στο εμπρόσθιο τμήμα του εγκεφάλου, στον μετωπιαίο λοβό. Η προσωρινή απώλεια αυτής της μνήμης μπορεί να επηρεάζεται από συγκινησιακή φόρτιση, άγχος, κούραση ή πείνα.

Συχνά συμβαίνει ακόμα και να ζητάμε τον λόγο για να πούμε κάτι και μόλις μας δίνεται ο λόγος να έχουμε ξεχάσει αυτό που θέλαμε να πούμε.

Αυτό είναι διαφορετικό φαινόμενο, που ονομάζεται «λέξη στην άκρη της γλώσσας». Δεν εντοπίζεται σε συγκεκριμένο μέρος του εγκεφάλου, καθώς εξαρτάται από την πληροφορία η οποία έχει χαθεί.

Τέλος, στον κροταφικό λοβό του εγκεφάλου αποθηκεύεται το νοητικό λεξικό, που απαρτίζεται από λέξεις και γραμματικές γνώσεις.

Γράφει: ΒΑΣΙΛΗΣ ΙΓΝΑΤΙΑΔΗΣ
Πηγή: ΕΘΝΟΣ 04/11

Κυριακή 14 Ιουνίου 2009

Ο δρόμος των Αγίων




Ομολογία της θείας Tου φύσεως

Στο ιερό Ευαγγέλιο της εορτής των Αγίων Πάντων ο Κύριος μας παρουσιάζει δυο βασικές προϋποθέσεις για να ακολουθήσουμε όλοι μας τον δρόμο των Αγίων.

Η πρώτη προϋπόθεση η ομολογία της πίστεως. Μας διαβεβαιώνει ο Κύριος: Καθένα που θα με ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους που καταδιώκουν την πίστη μου, θα τον ομολογήσω κι εγώ ως πιστό ακόλουθό μου μπροστά στον Πατέρα μου που είναι στους ουρανούς. Εκείνον όμως που θα με αρνηθεί μπροστά στους ανθρώπους, αυτόν θα τον αρνηθώ κι εγώ και δεν θα τον αναγνωρίσω ως δικό μου μπροστά στον Πατέρα μου που είναι στους ουρανούς.

Ο Κύριος λοιπόν θέτει ως βασική προϋπόθεση της σωτηρίας μας να ομολογούμε τον Χριστό μπροστά στους διώκτες και αρνητές του. Ποιο όμως ακριβώς είναι το νόημα των λόγων αυτών του Κυρίου; Αν κανείς μελετήσει τις αναλύσεις των ιερών ερμηνευτών, θα δει ότι εδώ ο Κύριος δεν ζητεί μία γενική και αόριστη ομολογία. Αλλά ζητεί να Τ ον ομολογούμε με συγκεκριμένο και σαφή τρόπο, να Τ ον ομολογούμε ως Σωτήρα μας και Θεό μας.

Γιατί όμως ο Χριστός μας μας ζητά μία τέτοια ομολογία; Διότι μέσα στους αιώνες κανείς δεν αρνήθηκε ότι ο Κύριος είναι ένας μεγάλος διδάσκαλος, προφήτης, αναγεννητής, φιλόσοφος. Κανείς δεν αρνήθηκε το πνευματικό και κοινωνικό του έργο. Το σημείο που ενοχλεί τους διώκτες του Κυρίου είναι ένα και μοναδικό: η θεότητά του. Διότι αυτό καθορίζει τα πάντα στη ζωή μας.

Εάν δεχθούμε τον Κύριο Ιησού Χριστό απλώς και μόνον ως ένα ιστορικό πρόσωπο ξεχωριστό και τέλειο, τότε αυτό δεν έχει καμία επίδραση στη ζωή μας. Εάν όμως Τον αποδεχθούμε και Τον ομολογούμε ως Θεάνθρωπο Διδάσκαλο Σωτήρα μας, τότε αυτό έχει καθοριστική σημασία για τη ζωή μας. Διότι τότε θα πρέπει να αποδεχθούμε όλα όσα ζητάει από εμάς και να συμμορφώσουμε τη ζωή μας με το θέλημά του.

Ο δρόμος λοιπόν προς την αγιότητα προϋποθέτει όχι μία γενική και αόριστη ομολογία πίστεως, αλλά μία πίστη και ομολογία συγκεκριμένη. Να ομολογούμε τον Κύριο μας Ιησού Χριστό ως «Θεόν αληθινόν, ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ γεννηθέντα». Και να ζούμε όπως Εκείνος θέλει. Μόνον έτσι θα μπορέσουμε να εισέλθουμε στο δρόμο των Αγίων, στο δρόμο του Χριστού.

Πηγή: Χριστιανική Φοιτητική Δράση
www.xfd.gr

Παρασκευή 12 Ιουνίου 2009

Υπάρχει Θεός;



Ένας φίλος σου, σου επαναλαμβάνει συνεχώς: «Δεν υπάρχει Θεός!». Κι αισθάνεσαι σαν να σε χτυπά μαστίγιο! Κι εσύ αγωνιάς για την ψυχή και τη ζωή του. Και καλά σκέφτεσαι.
Αν υπάρχει ο Ζων και Παντοδύναμος Θεός, και αν δεν είναι ισχυρότερος από το θάνατο, τότε ο θάνατος είναι ο μοναδικός πανίσχυρος θεός! Και τότε κάθε ζωντανή ύπαρξη δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένα κλοτσοσκούφι του θανάτου. Ένα ποντικάκι στο στόμα της γάτας!
Μια φορά, αντικρούοντάς τον, του είπατε: «Ο Θεός υπάρχει. Για σένα δεν υπάρχει». Και δε σφάλατε. Γιατί εκείνοι που αποκόπτονται από τον Αιώνιο και Ζωοδότη Κύριο εδώ στη γη, αποκόπτονται από τη ζωή την πραγματική. Αυτοί, ούτε εδώ, ούτε και στην άλλη ζωή δεν θα μπορέσουν να γευθούν το μεγαλείο του Θεού και της πλάσης Του. Και καλύτερα να μην είχαμε γεννηθεί, παρά να είμαστε αποκομμένοι από τον Θεό.
Αν ήμουνα στη θέση σου θα του έλεγα τα εξής:

- Κάνεις λάθος, φίλε μου! Ορθότερο θα ήταν, αν έλεγες: «Εγώ δεν έχω Θεό». Διότι το βλέπεις, ότι υπάρχουν τόσοι άνθρωποι γύρω σου, που αισθάνονται το Θεό, και γι’ αυτό το διακηρύττουν ότι υπάρχει Θεός. Λοιπόν, μη λες: «Δεν υπάρχει Θεός»! Περιορίσου να λες: «Εγώ δεν έχω Θεό»!.
- Κάνεις λάθος! Μη μιλάς σαν τον άρρωστο που λέει ότι δεν υπάρχει πουθενά

- Σφάλεις! Μοιάζεις με το τυφλό που λέει: «Δεν υπάρχει φως στο κόσμο»!
Ασφαλώς, υπάρχει και είναι διάχυτο παντού. Αυτός ο δυστυχής δεν έχει το φως του! Θα μιλούσε δε σωστά αν έλεγε: «Εγώ δεν έχω μάτια και δε βλέπω το φως».

- Κάνεις λάθος! Μιλάς σαν το ζητιάνο που λέει: «Δεν υπάρχει χρυσάφι στη γη»!
Μα χρυσάφι υπάρχει και πάνω στη γη και μέσα στη γη απλώς αυτός δεν έχει! Το σωστό θα ήταν να έλεγε: «Εγώ δεν έχω χρυσάφι»!

- Κάνεις λάθος! Μοιάζεις με το κακό εκείνο άνθρωπο που λέει: «Δεν υπάρχει καλοσύνη στο
κόσμο»! Ενώ θα έπρεπε να πει: «Εγώ δεν έχω ούτε ίχνος καλοσύνη μέσα μου» και όχι «δεν
υπάρχει πουθενά καλοσύνη στο κόσμο»!
Αυτά να του πεις. Γιατί, όταν κάτι δεν το έχεις εσύ και δεν το γνωρίζεις, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει πουθενά κι ότι αυτό δεν το έχει κανείς! Γιατί μιλάς εκ μέρους όλων των ανθρώπων; Πώς διακηρύττεις ότι τη δική σου ασθένεια την έχουν όλοι; Και πώς όλοι έχουν τη δική σου πλάνη;

Εκείνοι που δεν θέλουν να ζουν με τον Θεό είναι ελάχιστοι. Αλλά και γι’ αυτούς ο Θεός υπάρχει! Και τους περιμένει μέχρι την τελευταία τους αναπνοή στη γη. Και μόνο αν δεν φροντίσουν να μετανοήσουν, έστω και τη τελευταία του στιγμή, μόνο τότε ο Θεός στην άλλη τους ζωή θα παύσει να υπάρχει σ’ αυτούς, οπότε θα τους διαγράψει από το βιβλίο της ζωής

Γι’ αυτό, πες του: Σε παρακαλώ, φίλε μου, για το καλό της ψυχής σου, για τα επουράνια αγαθά, για τα δάκρυα που έχυσε ο Χριστός και τις πληγές που δέχθηκε για όλους μας, άλλαξε στάση. Μετανόησε. Διορθώσου. Γύρισε στην εκκλησία μας.

του Επισκόπου Αχρίδας Νικολάου
Περιοδικό Τα Κρίνα

Κυριακή 7 Ιουνίου 2009

Έρχου και ίδε(2)


Μέσα στο «έρχου και ίδε», δεν υπάρχει μόνο μια κλήση για όσους δεν γνωρίζουν καθόλου τον Ιησού. Υπάρχει επίσης μια υπόμνηση· και για όλους εμάς, που δεν τον γνωρίσαμε καλά· και ίσως διατηρούμε στην ψυχή μας δισταγμούς και επιφυλάξεις.

Δεν φθάνει, ότι ακούσαμε κηρύγματα και διαβάσαμε χριστιανικά έντυπα. Κάθε μέρα πρέπει να πλησιάζουμε τον Χριστό, με περισσότερο πόθο, διάθεση μαθητείας, με ειλικρίνεια και άδολη καρδιά.

Και τότε, απ’ την προσωπική μας πια εμπειρία, θα αναδύεται πασίχαρη η κραυγή του Ναθαναήλ: «Ραββί, σύ εί ο Υιός του Θεού»· ο Λυτρωτής· η ζωή μου!

του Μακαρ. Αρχιεπισκόπου Τιράνων κ.κ. Αναστασίου
Περιοδικό Τα Κρίνα

Παρασκευή 5 Ιουνίου 2009

Έρχου και Ίδε(1)


Έρχου και άκουσε με προσοχή, χωρίς προκατάληψη, την προσωπική πείρα μυριάδων ψυχών, που βρήκαν τη λύτρωση κοντά στο Χριστό.
Δοκίμασε να Τον προσεγγίσεις· όχι ψυχρά, με το κρύο μυαλό, αλλά με όλη την ύπαρξή σου. Αν σταθής από μακρυά, σαν παρατηρητής, δεν πρόκειται ποτέ να απολαύσεις και να γευθής τη νέα ζωή, που μεταδίδει ο Κύριος.

• Μπορεί ποτέ κανείς να χαρεί τη γλυκύτητα που έχει το μέλι παρατηρώντας το χρώμα του σε μια ωραία διαφήμιση ή έστω θωπεύοντας ένα δοχείο με μέλι;

• Μπορεί κανείς ν’ απολαύσει μια μελωδία μουσική ξεφυλλίζοντας τα χαρτιά με τα μουσικά σημεία, που ελάχιστα γνωρίζει;

Μη στέκεις λοιπόν μακρυά, αγγίζοντας διστακτικά με τη σκέψη σου τις χριστιανικές αλήθειες. Ο Χριστιανισμός δεν είναι μια διδασκαλία περί ζωής. Είναι ζωή. Εν Χριστώ ζωή. Λυτρωμένη, γεμάτη θεία γεύση και φως.

του Μακαρ. Αρχιεπισκόπου Τιράνων κ.κ. Αναστασίου
Περιοδικό Τα Κρίνα