Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2009

Να διαλύση τα νέφη ο Αρχιεπίσκοπος

από την εφημερίδα «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ», αρ. φύλλου 1799, 25 Σεπτεμβρίου 2009

Με αφορμήν αποκαλύψεις κ. Σηφουνάκη διά συμφωνίας μετά του Μακαριωτάτου


Ο πρώην υπουργός και υποψήφιος βουλευτής του ΠΑΣΟΚ κ. Σηφουνάκης, γνωστός εις τους κόλπους των Ορθοδόξων Χριστιανών από την πολύ αρνητικήν στάσιν του έναντι της μη αναγραφής του Θρησκεύματος εις τας ταυτότητας, προέβη εις αποκαλύψεις δια τα σχέδια του κόμματος του έναντι της Εκκλησίας, εις περίπτωσιν, κατά την οποίαν αυτό επανέλθη εις την εξουσίαν. Δεν θα ησχολρύμεθα με την υπόθεσιν εις την παρούσαν προεκλογικήν φάσιν, εάν ο κ. Σηφουνάκης δεν άφηνε να εννοηθή ότι ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Ιερώνυμος έχει συμφωνήσει με τον βασικόν κορμόν των σχεδίων του κόμματος, τον οποίον αι δημοσκοπήσεις φέρουν να επανέρχεται εις την εξουσίαν. Ο κ. Σηφουνάκης εις τας αποκαλύψεις τας οποίας έκανε εις τον ραδιοφωνικόν σταθμόν City ετόνισεν ότι ο Αρχιεπίσκοπος είναι σύμφωνος με την:

• Μη τέλεσιν Αγιασμού εις την Βουλήν κατά την έναρξιν εκάστης νέας Κοινοβουλευτικής Συνόδου (Άραγε θα καταργηθη και ο Αγιασμός στα σχολεία;).

• Μη παρουσία Μητροπολιτών και κληρικών εις τας εκδηλώσεις του Κράτους.

• Κατάργησιν του θρησκευτικού όρκου, τον οποίον δίδουν οι υπουργοί προκειμένου να αναλάβουν καθήκοντα με την παράλληλον κατάργησιν του εις τα δικαστήρια.

• Παραλλήλως ο κ. Σηφουνάκης ανεκοίνωσεν ότι η νέα Κυβέρνησις ΠΑΣΟΚ θα ενεργοποίηση τον νόμον, ο όποιος ορίζει ότι οι γονείς υποχρεούνται εντός οκτώ ήμερων από την γέννησιν του τέκνου ή των τέκνων των να προσέρχωνται εις το Ληξιαρχείον και να δηλώνουν το όνομα των. Η Βάπτισις δεν θα έχη κανέναν ρόλον δια το Κράτος εις την ονοματοδοσίαν του τέκνου ή των τέκνων των.


Κατεφέρθη εναντίον των κληρικών, οι οποίοι εφαρμόζοντες τους κανόνας της Εκκλησίας, δεν αναγνωρίζουν τον πολιτικόν γάμον και θεωρούν όσους συνάπτουν πρλιτικόν γάμον εκτός Εκκλησίας και ακολούθως δεν βαπτίζουν τα τέκνα των. Εζήτησε πλήρη χωρισμόν Κράτους-Εκκλησίας, ενώ ο Αρχηγός του ΠΑΣΟΚ κ. Παπανδρέου τάσσεται υπέρ της ενισχύσεως των διακριτών ρόλων Κράτους-Εκκλησίας. Τέλος ετάχθη υπέρ της φορολογήσεως της Εκκλησίας. Ο κ. Σηφουνάκης ενεφάνισε τον Αρχιεπίσκοπον ως σύμφωνον με αυτόν τον κορμόν των σχεδίων, τα οποία ανέπτυξε. Ο Αρχιεπίσκοπος διαφωνεί με επιμέρους ζητήματα υπεγράμμισε με έμφασιν ο κ. Σηφουνάκης.

Δεν γνωρίζομεν εάν όλοι αυτοί οι σχεδιασμοί τους όποιους ανεκοίνωσεν ο κ. Σηφουνάκης ευρίσκουν σύμφωνον τον Αρχιεπίσκοπον. Τούτο, διότι ο Αρχιεπίσκοπος δύο φοράς, εν μέσω θέρους ωμίλησε δια επερχομένην σύγκρουσιν της Εκκλησίας μετά της Πολιτείας. Αδυνατούμε να πιστεψωμεν ότι «παίζει θέατρο» εις τον πιστόν λαόν, εμφανιζόμενος ως υπέρμαχος της υπαρχούσης καθεστηκυίας τάσεως εις τας σχέσεις Πολιτείας-Εκκλησίας, ενώ εις την πραγματικότητα έχει συμφωνήσει εις την ανατροπήν των. Αδυνατούμε να πιστέψωμεν ότι ασκεί «μυστικήν διπλωματίαν», συνομιλεί κρυφίως μετά των κομμάτων και συμφωνεί με θέσεις ως αυτάς τας όποιας διετύπωσεν ο κ. Σηφουνάκης.

Ο Αρχιεπίσκοπος οφείλει να διάλυση τα νέφη, τα σχηματισθέντα από τας αποκαλύψεις του κ. Σηφουνακη. Ο Αρχιεπίσκοπος οφείλει να ομιλή καθαρώς εις τον έντιμον κλήρον και τον πιστόν λαόν δια όσα σχεδιάζουν εναντίον της Εκκλησίας και την στάσιν την οποίαν τηρεί έναντι αυτών. Οφείλει να το πράξη και δια δύο ακόμη λόγους:

1ον) Ο κ. Σηφουνάκης τον επαρουσίασεν ως καλύτερον από πάσης απόψεως, από τον μακαριστόν Αρχιεπίσκοπον κυρόν Χριστόδουλον.

2ον) Συνέπλεε την εποχήν του αγώνος δια την επαναφοράν του Θρησκεύματος εις τας ταυτότητας με τον κ. Σηφουνάκην και ολόκληρον την κεντροαριστεράν. Δια να μη γεννώνται συνειρμοί περί συγκεκριμένης κομματικής ταυτότητος του Αρχιεπίσκοπου, οφείλει να ομιλήση καθαρώς εις τον έντιμον κλήρον καί τον πιστόν λαόν.

Αναδημοσίευση από: www.zoiforos.gr

Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009

Τη 27η του αυτού μηνός...

Ο Άγιος μάρτυς Καλλίστρατος



Μαρτύρησε στη Ρώμη επί Διοκλητιανού (284-304). Είχε μεγαλώσει με χριστιανική ανατροφή, και όταν κατετάγη στο Ρωμαϊκό στρατό, δεν εγκατέλειψε τις ευσεβείς συνήθειές του. Μια από αυτές ήταν η βραδινή προσευχή. Κάποιοι ειδωλολάτρες στρατιώτες κατήγγειλαν το γεγονός στον ειδωλολάτρη στρατηγό Περσεντίνο. Εκείνος, αφού διέταξε πρώτα τον βασανισμό του, ακολούθως διέταξε να τον τοποθετήσουν μέσα σε ένα δεμένο σάκο και να τον ρίξουν στη θάλασσα. Με θαυματουργό τρόπο ο σάκος σχίστηκε και δύο δελφίνια έσωσαν τον Καλλίστρατο. Σαράντα εννέα στρατιώτες που είδαν το θαύμα πίστεψαν στον Χριστό. Ο Περσεντίνος τότε εξοργισθείς διέταξε τον αποκεφαλισμό όλων.

Απολυτίκιον. Ήχος γ'. Την ωραιότητα.
Τω θείω Πνεύματι, περιφραξάμενος, Μάρτυς Καλλίστρατε, λαμπρώς ήρίστευσας, καταβολών τον δυσμενή, σοφία των σων αγώνων όθεν και προσήγαγες, τω Χριστώ ως θυμίαμα, δήμον παναοίδιμον, Αθλητών πιστευσάντων σοι, μεθ' ων υπέρ ημών έκδυσώπει, των εύφημούντων σε εν ύμνοις.

Η Αγία Νεομάρτυς Ακυλίνα


Καταγόταν από το χωριό Ζαγκλιβέρι της Θεσσαλονίκης και ανατράφηκε από γονείς ευσεβείς. Ο πατέρας της, όμως, σκότωσε έναν Τούρκο, μετά από φιλονικία μαζί του. Για να αποφύγει την τιμωρία του θανάτου, δέχτηκε το μουσουλμανισμό. Αλλά η μητέρα της έμεινε σταθερή στο Χριστό και κάθε μέρα δίδασκε στην Ακυλίνα την αρετή και την πίστη.

Παρά τις επίμονες προσπάθειες του πατέρα της και τις απειλές των Τούρκων, η Ακυλίνα δεν αρνήθηκε τον Χριστό. Όταν την οδηγούσαν στο μαρτύριο την ακολουθούσε και η μητέρα της, που την παρότρυνε σ’ αυτό. Η Ακυλίνα ήλεγχε με θάρρος τους Τούρκους και τη θρησκεία τους, με αποτέλεσμα να πεθάνει μαρτυρικά, μετά από πολυήμερο ραβδισμό, στις 27 Σεπτεμβρίου 1764

Απολυτίκιον. Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον.
Άκυλίναν την θείαν άνευφημήσωμεν, οία θεόφρονα κόρην και Άθληφόρον Χριστού· τη αγάπη γαρ αυτού πίστει ήνδρίσατο, και καθείλε τον έχθρόν, δι' αγώνων ιερών και δόξης τυχούσα θείας Χριστώ τω Λόγω πρεσβεύει, έλεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Το σπίτι της Αγίας Ακυλίνας στο Ζαγκλιβέρι όπως διασώζεται σήμερα.


Οι Άγιοι Μάρκος, Αρίσταρχος και Ζήνων, οι Απόστολοι.


Ό Αρίσταρχος, είχε τη μεγάλη τιμή να χρηματίσει συνεργάτης του απ. Παύλου, (πρός φιλήμ. α', 23) και συναιχμάλωτός του (Κολοσσ. δ', 10). Κατόπιν διέπρεψε και σαν επίσκοπος Άπαμείας στη Συρία. ο Μάρκος, πού δεν είναι βέβαια ο Ευαγγελιστής, χειροτονήθηκε επίσκοπος Βύβλου και έδρασε αποστολικά. Όπως μάλιστα του Πέτρου (Πράξ. ε', 15), έτσι και αυτού ή σκιά μόνη όταν έπεφτε στους ασθενείς τους θεράπευε. ο Ζήνων, είναι ο ίδιος με τον νομικό Ζηνά, πού σα γνήσιος και ευδόκιμος εργάτης του Ευαγγελίου, βοήθησε γι' αυτό και στην Κρήτη μαζί με τον Άπολλώ. Γι' αυτό και ο απ. Παύλος τόσο συγκινητικά και φιλόστοργα συνιστά στον Τίτο, να τους φροντίσει τόσο πολύ, ώστε να μη τους λείψει τίποτα (Τίτ. γ'. 13). ο Ζήνων, διέπρεψε και σαν επίσκοπος Διοσπόλεως.

Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2009

Όταν "ανθίζουν" οι προσευχές



Είναι κάποιες εμπειρίες στη ζωή που αξίζει
κανείς να μοιράζεται.

Σήμερα επιστρέφω από μια ξεχωριστή επίσκεψη
σε έναν ξεχωριστό γέροντα. Είναι ένας ασκητικός
ιερομόναχος, ο οποίος έχει στην κατοχή του ένα
αντίγραφο της εικόνας της Παναγίας του χάρου.
Δίπλα σ’ αυτήν την εικόνα υπάρχουν μερικά
ξερά κλωνάρια κρίνα που κατά θαυμαστό
τρόπο φέρουν φρέσκα μπουμπούκια*.

Αυτό συνέβη για πρώτη φορά το 1992 όταν
μια πολύ πιστή γυναίκα έφερε στο γέροντα
το αντίγραφο της εικόνας της Παναγίας του
χάρου από τους Λειψούς.

Έκτοτε και ως σήμερα αυτό το θαυμαστό
γεγονός συνεχίζεται, όταν κάθε χρόνο τοποθετούνται
νέα κλωνάρια από κρίνα και παρόλο που είναι ξερά,
βγάζουν νέα μπουμπούκια τα οποία διατηρούν
τη δροσιά τους για μήνες.

Η πρώτη φορά που το αντίκρiσα ήταν το 2000.
Από τότε και ως σήμερα, υπήρξαν κι άλλες
επισκέψεις που με αξίωσε ο Θεός να κάνω
στο Γέροντα αυτό και τη χαριτόβρυτη εικόνα
της Παναγίας του χάρου, όλες ξεχωριστές και
ευλογημένες πλουσίως, εφοδιασμός στον
καθημερινό μου αγώνα.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά κατά την επίσκεψή
μου το χειμώνα του 2005, όταν αποφάσισα
να δώσω εξετάσεις για τη σχολή της Πληρο-
φορικής, τότε ο γέροντας μου είχε ευχηθεί να
ομοιάσω με την Παναγία έστω και στο νυχάκι της.
(τίποτε για εξετάσεις…προσπάθεια…διάβασμα)
Για τον γέροντα …………… δεν έχουν σημασία
τα σχήματα και τα συστήματα του κόσμου τούτου,
ένα μόνο έχει σημασία: ο αγώνας μας για την
αγιότητα.

Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά, και πλησιάζοντας
προς το τέλος της φοιτητικής μου θητείας,
καταλαβαίνω περισσότερο την εύστοχη
εκείνη ευχή του.




ΥΠΕΡΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΚΑΙ ΔΕΔΟΞΑΣΜΕΝΗ
ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΘΕΟΤΟΚΕ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΑΣ
ΑΜΗΝ!


*Κάτι αντίστοιχο με το θαύμα που γίνεται κάθε
χρόνο στην πρωτότυπη εικόνα της Παναγίας
του χάρου στου Λειψούς Δωδεκανήσου,
απ’ το 1943 και ως σήμερα.

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009

Αγίου Νεκταρίου Μητροπολίτου Πενταπόλεως του θαυματουργού

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ
Παρουσίαση: υπό αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη
ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ Δ. ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ

«Ο λόγος γαρ ο του σταυρού τοις μεν απολυμμένοις μωρία εστί,
τοις δε σωζόμενοις ημίν δύναμις Θεού εστί»
(Α' Κορ. 1,18)


Άγιος ο Ιωάννης Δαμασκηνός:
•«Ό,τι έκανε ο Χριστός στον κόσμο αυτό, ήταν μεγάλο και Θαυμαστό.
Όμως: το πιο θαυμαστό απ όλα ήταν ο Τίμιος Σταυρός».
•«Διότι: Με τον σταυρό, και μόνο με τον σταυρό, καταργήθηκε ο θάνατος, καταλύθηκε η αμαρτία, σκυλεύθηκε ο άδης, χαρίσθηκε η Ανάσταση, ανοίχθηκαν οι πόρτες του παραδείσου, και με την δύναμη του καταφρονούμε τον κόσμο τούτο και τον θάνατο»
(Ί. μ. σελ. 11-12). Βλ. Ακριβής έκδοσις ορθοδόξου πίστεως, Δ.

ΑΠΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ:
«Σταυρός το κατά των δαιμόνων τρόπαιον,
η κατά της αμαρτίας μάχαιρα,
το ξίφος, ώ τον όφιν εκέντησεν ο Χριστός.
Σταυρός το του Πατρός θέλημα,
η τον Μονογενούς δόξα,
το τον Πνεύματος άγαλλίαμα,
ο των αγγέλων κόσμος,
της Εκκλησίας η ασφάλεια,
το καύχημα Παύλου,
το των Αγίων τείχος.
το φως της οικουμένης απάσης»

(Ί. μ.σελ. 37).

ΑΦΙΕΡΟΥΤΑΙ
ΤΩ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΩ ΚΑΙ ΠΑΝΙΕΡΩΤΑΤΩ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΘΗΝΩΝ & ΠΡΟΕΔΡΩ ΤΗΣ
ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ Κ.Κ. ΘΕΟΚΛΗΤΩ ΕΙΣ
ΕΝΔΕΙΞΙΝ ΑΚΡΑΣ ΥΠΟΛΗΨΕΩΣ ΚΑΙ
ΑΔΕΛΦΙΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
+ Ο ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ
ΤΟΙΣ ΕΝΤΕΥΞΟΜΕΝΟΙΣ

Την μελέτην μου περί του τιμίου Σταυρού έγραψα κατά αίτησιν του Σεβασμιωτάτου(1) Μητροπολίτου Αθηνών και Προέδρου της Ιεράς Συνόδου Κ. Κ. Θεοκλήτου προς ανασκευήν των εσφαλμένων γνωμών και δοξασιών ανθρώπων πεπλανημένων εχόντων φρόνημα και άγνοιαν τελείαν της Ιστορικής του Τιμίου Σταυρού εμφανίσεως κ.τ.λ. Δεχθέντες την πρότασιν του Σεβασμιωτάτου συνετάξαμεν την ανά χείρας μελέτην ην εδημοσιεύσαμεν εν τω Ιερώ Συνδέσμω περιοδικώ του Ομωνύμου Ιερού συνδέσμου. Την μελέτην ταύτην δημοσιεύομεν αύθις μετά τίνος συμπληρώσεως όπως διαδόσωμεν εις ευρύτερον κύκλον αυτήν και καταστήσωμεν γνωστάς εις το Ελληνικόν πλήρωμα της Εκκλησίας την Ιστορικήν αλήθειαν την αναφερομένην αστέ την αρχήν της εμφανίσεως του Τιμίου Σταυρού της ευρέσεως αυτού και της τιμητικής προσκυνήσεως αυτού ως τιμίου Ξύλου και ως οργάνου σωτηριώδους εν τη τελεσθείση σωτηριώδει οικονομία.
***
(1).
•Έτσι (Σεβασμιώτατος) προσφωνείτο μέχρι το 1922 ο Μητροπολίτης Αθηνών.
Τα «Μακαριότατος και πάσης Ελλάδος» θεσπίστηκαν δια νόμου από την Γ' εθνοσυνέλευση.
Τότε έγιναν (δια νόμου) και τα εξής αντικανονικά:
•Άπαντες οι επίσκοποι της ελληνικής επικρατείας έλαβον τον τίτλο του Μητροπολίτου. Έγιναν δηλ. Μητροπολίτες χωρίς να έχουν υπό την κυριότητα τους επισκοπές.
•Και ενώ αναβαθμίστηκαν σε Μητροπολίτες, μνημονεύονται ως Αρχιεπίσκοποι.
Κάθε Μητροπολίτης και Αρχιεπίσκοπος.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Αρχές του 20οϋ αιώνος, και επί Αρχιεπισκόπου Θεοκλήτου Α' (+1931) μερικοί νεωτεριστές ορθόδοξοι χριστιανοί έβλεπαν τον Τίμιο Σταυρό με προτεσταντικό "μάτι".
Με τις αιρετικές τους πεποιθήσεις δημιούργησαν αναστάτωση στους κόλπους της Εκκλησίας.
Προς αναίρεση των πεπλανημένων τους δοξασιών, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών ανέθεσε στο λόγιο, σοφό και άγιο Νεκτάριον Μητροπολίτη Πενταπόλεως (+ 1920) την σύνταξη σχετικής μελέτης.
Και ο άγιος Νεκτάριος συνέταξε: «ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ (εφεξής: Ί. μ.)» (βλ. εκδόσεις «Ν. Παναγόπουλος» 1987 σσ. 44).
Το έργο αυτό είναι αξιόλογο. Περιέχει ενδιαφέροντα, ωφέλιμα και άγνωστα για πολλούς «στοιχεία». Εκτίθενται, όμως, σε γλώσσα πού η σύγχρονη γενιά δυσκόλως την κατανοεί.
Γι' αυτό παρουσιάζουμε το έργο αυτό απλουστευμένο και διαμορφωμένο. Προσιτό στο σύγχρονο κοινό, προς δόξα και τιμή του εν αγίοις Πατρός ημών Νεκταρίου Αρχιεπισκόπου Πενταπόλεως του θαυματουργού και προς ωφέλεια πάντων ημών.
Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών. ΑΜΗΝ.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

1. Γιατί; 13
2. Ο Σταυρός στην πρωτοχριστιανική Εκκλησία 16
3. «Εν τούτω νίκα» 21
4. Εύρεση του Τιμίου Σταυρού 24
5. Πρώτη Ύψωση. Κυριακή Σταυροπροσκυνήσεως 28
6. Ναός της Αναστάσεως 30
7. Εγκαίνια. Προσκύνηση Τ. Ξύλου 33
8. Δευτέρα Ύψωση. 14 Σεπτεμβρίου 35
9. Πρόοδος Τιμίου Σταυρού 37
10. Θαύμα Τιμίου Ξύλου 39
11. Δόξα του Σταυρού 42
12. Όπλον κατά του διαβόλου 46
13. Πώς κάνουμε τον σταυρό μας 49
ΕΠΙΜΕΤΡΟ 53

1. Γιατί;

Προσκυνούμε τον Τίμιο Σταυρό με ευλάβεια, τον ασπαζόμαστε. Άλλα γιατί;
Ο άγιος Νεκτάριος απαντά: (σελ. 9-14): Ρώτησαν τον Ιερώνυμο Επίσκοπο Ιεροσολύμων(+ 420 μ.Χ.).
—Η Γραφή δεν λέει πώς πρέπει να προσκυνούμε τον Τίμιο Σταυρό, Σεις, λοιπόν, γιατί τον προσκυνείτε;
—Οι Ιουδαίοι (απάντησε) προσκυνούσαν την κιβωτό της Διαθήκης και τις πλάκες του δεκάλογου (πού λάξευσε ο Μωυσής) χωρίς να τους το λέει ο Θεός. Έτσι και 'μεις οι χριστιανοί, προσκυνούμε τον Τίμιο Σταυρό (χωρίς να το λέει ρητώς ο Θεός). Βέβαια, δεν προσκυνούμε τον Σταυρό ως Θεό, αλλά μέσα από την προσκύνηση μας, δείχνομε την αγαθή διάθεση μας
προς τον Σταυρωθέντα (ΡGτ. 40, σελ. 865).
Αναλυτικά:
Ο ΟΓ' ι. κανόνας της «Πενθέκτης» καθορίζει: Επειδή μέσω του Σταυρού επήλθε η σωτηρία μας, γι' αυτό οφείλομε να αποδίδομε στον Σταυρό τον βαθύτατο μας σεβασμό.
Και ο άγιος Νεκτάριος διασαφηνίζει:

•Δεν προσκυνούμε το ξύλο, αλλά τον σταυρό πού γίνεται από το ξύλο. Γι' αυτό, όταν «χαλάσει» ο Σταυρός, δεν προσκυνούμε το ξύλο (πού έφτιαχνε το σταυρό).

•Προσκυνούμε τον Τίμιο Σταυρό (λέει ο άγιος Φώτιος Πατριάρχης Κων/πόλεως (+ 886), γιατί επάνω του «εξετανύσθη» το Σώμα του Χριστού, έτρεξε το αίμα του, ποτίσθηκε από το αίμα του, και έγινε ξύλο ζωής, πού βλάστησε τη σωτηρία μας (Επιστολή Α).

•Προσκυνούμε το ξύλο του Σταυρού (λέει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός + 750 μ.Χ.) για τον ίδιο λόγο πού προσκυνούμε τη σπηλιά (πού γεννήθηκε ο Χριστός), τον Γολγοθά, την λόγχη, τα καρφιά, τον τάφο και τα όμοια, κατά το αγιογραφικό: «εισελευσόμεθα εις τα σκηνώματα αυτού, προσκυνήσωμεν εις τον τόπον ου έστησαν οι πόδες αυτού» (Ψαλμ. 131, 7) (Ακριβής Έκδοσις ορθοδόξου πίστεως, Δ).17

4. Εύρεση του Τιμίου Σταυρού

Οι νεωτεριστές (της εποχής του αγίου Νεκταρίου) αμφέβαλαν ακόμα για το εάν η αγία Ελένη βρήκε πράγματι τον Τίμιο Σταυρό. Επειδή (ισχυρίζονταν) ο ιστορικός Ευσέβιος πού έγραψε τον βίο του αγίου Κω ν/νου σιωπά, δεν γράφει τίποτε επ' αυτού.
Ο άγιος Νεκτάριος τους απαντά (σελ. 20-22):
•Το ότι ο Ευσέβιος δεν ασχολείται μ' αυτό, δεν σημαίνει πώς η αγία Ελένη δεν βρήκε τον Σταυρό. Ο Ευσέβιος σιωπά και για άλλα (σημαντικά) γεγονότα. Μήπως αυτό σημαίνει πώς δεν έγιναν;
•Δεν είναι λογικό και δίκαιο να στηρίζεσθε στην σιωπή του, και να αρνείσθε ένα τέτοιο γεγονός. Την στιγμή μάλιστα πού υπάρχουν «ντοκουμέντα» της εποχής εκείνης, και πάνω απ' όλα έχει γίνει (η εύρεση του Τ. Σταυρού) κοινή πίστη της Εκκλησίας.
Ο άγιος στη συνέχεια παραθέτει μαρτυρίες των ιστορικών Σωκράτους (+ 450) και Σωζομένου (+ 6ος αιών), πού μας λένε:
Ο τάφος του Χριστού είχε γίνει τόπος προσκύνησεως για τους χριστιανούς. Πλήθος πιστών συνέτρεχε προς προσκύνηση του.
Οι δε ιουδαίοι για να εκδικηθούν τους χριστιανούς «έθαψαν» τον τάφο του Χριστού με βουνό από μπάζα και από χώματα. Έθαψαν μαζί και τους τρεις σταυρούς, (του Χριστού και των, ληστών), τα καρφιά, και την επιγραφή «Ι.Ν.Β.Ι.», πού έγραψε ο Πιλάτος.
Και δεν έμειναν σ' αυτό. Πάνω στον Πανάγιο Τάφο του Χριστού έκτισαν ναό της Αφροδίτης. (Δηλαδή ειδωλολατρικό, δαιμονικό ναό). Ενώ δίπλα στο διαβολικό ναό έστησαν και το άγαλμα της.
Πέρασαν τριακόσια χρόνια. Και πάνω στον Πανάγιο τάφο του Χριστού «βασίλευε» ακόμα ο ναός των δαιμόνων!
Το 326 μ.Χ. η αγία Ελένη πήγε με λαχτάρα στα Ιεροσόλυμα για να προσκυνήσει τους αγίους τόπους. Έψαχνε εναγωνίως να βρει τον Τάφο του Χριστού, έψαχνε και για τον Σταυρό του. Ματαίως.
Ρωτώντας έμαθε το «μυστικό».
Βάζει εργάτες και γκρεμίζουνε το άγαλμα της Αφροδίτης, ισοπεδώνοντας και το ναό της. Πετούν τα μπάζα και τα χώματα. Σκάβουν. Σκάβουν βαθειά, πολύ βαθειά.
Και βρίσκουν τον Τάφο του Χριστού, τους τρεις σταυρούς, τα καρφιά, και την πινακίδα (σανίδα) πού ο Πιλάτος έγραψε «Ι.Ν.Β.Ι.».
Ήταν 6η Μαρτίου 326 μ.Χ.
Όμως: Δεν ήξεραν ποιος από τους τρεις σταυρούς, ήταν του Χριστού. Και για να το διαπιστώσουν έχαναν το εξής:
Στη πόλη (Ιεροσόλυμα) η γυναίκα, ενός επισήμου άνδρα ήταν άρρωστη για πολύ καιρό, και τώρα βρίσκονταν στα τελευταία της.

Ο επίσκοπος Μακάριος (+ 333) η αγία Ελένη (+ 335) πήραν τους τρεις σταυρούς και πήγαν στο σπίτι της ετοιμοθάνατης γυναίκας. Όποιος σταυρός θα έκανε εδώ το θαύμα, θα ήταν του Χριστού.
Προσευχήθηκαν θερμά. Πέρασαν τον ένα σταυρό πάνω από το κρεββάτι της ετοιμοθάνατης, πέρασαν και τον άλλο, αλλά «ουδέν σημείον». Πέρασαν και τον τρίτο, και το θαύμα έγινε. Η ετοιμοθάνατη άνοιξε τα μάτια της, ανέκτησε τις δυνάμεις της, σηκώθηκε από το κρεββάτι, και περπάτησε!
Και πήραν το μεγάλο μήνυμα, πώς ο Σταυρός πού έκανε το θαύμα, ήταν του Χριστού.
Ο Κων/νος το μεν ξύλο του Σταυρού το έθεσε στο ναΐσκο του παλατιού σε πολυτελέστατη θήκη, τα δε καρφιά, ένα έβαλε στην περικεφαλαία του για να αποκρούονται τα βέλη των έχθρων, και άλλο στο χαλινάρι του βασιλικού του αλόγου, καθώς προείπεν η Γραφή: «Και έσται το επί τω χαλινώ του ίππου άγιον τω Κυρίω Παντοκράτορι» (Ζαχ. 14, 20)(5. Εξ' αυτού, ο χαλινός του βασιλικού αλόγου είχε αποκτήσει τέτοια Ιερότητα, ώστε ορκίζονταν σ' αυτόν. «Μα την δύναμιν του αγίου χαλινού» έλεγαν. (Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου, Η Ε' Οικουμενική Σύνοδος, σελ. 554, βλ. οποσ.).
Η αγία Ελένη το κάθετο (και μεγαλύτερο) ξύλο του Σταυρού το δώρησε στον επίσκοπο Μακάριο για την πόλη Ιερουσαλήμ.
Το οριζόντιο ξύλο, καθώς και τα καρφιά (τους ήλους) πού κάρφωσαν το Σώμα του Κυρίου, τα πήρε μαζί της στην Πόλη, και τα δώρησε στον υιό της και βασιλέα Κων/νο.


7. Εγκαίνια.
Προσκύνηση Τιμίου Ξύλου

• Στις 13 Σεπτεμβρίου 335 έγιναν τα εγκαίνια του μεγαλοπρεπούς ι. ναού της Αναστάσεως του Κυρίου: «τη ΙΓ' του αυτού μηνός, μνήμη των εγκαινίων της αγίας του Χριστού και Θεού ημών Αναστάσεως» (Συναξάριον 13 Σεπτεμβρίου).
Στο μεγάλο αυτό γεγονός των εγκαινίων (και μάλιστα ενός τέτοιου μεγαλοπρεπούς ναού) προσέτρεξε πλήθος πιστών, όχι μόνο από την Ιερουσαλήμ, αλλά και από τα περίχωρα και από μακρυά.
Ήταν φυσικό όλο αυτό το πλήθος να θέλει να προσκυνήσει τον Τίμιο Σταυρό (πού βρέθηκε εκεί πού τώρα εγκαινιάζεται ο ναός της Αναστάσεως).
Για τον λόγο αυτό (μας πληροφορεί ο άγιος Νεκτάριος, σελ. 33) οι Επίσκοποι, πού συμμετείχον στα εγκαίνια, έκριναν:
Την επομένη των εγκαινίων (14η Σεπτεμβρίου) το Τίμιο Ξύλο να υψώνεται, να το βλέπει ο λαός, να το προσκυνεί και να αγιάζεται.
Από τότε (14 Σεπτεμβρίου 335 μ.Χ.) και κάθε χρόνο, την ημέρα αυτή, υψώνονταν στον ί. ναό της Αναστάσεως το Τίμιο Ξύλο.
Μάλιστα δε, η ημέρα αύτη ήταν εξ' ολοκλήρου αφιερωμένη στη προσκύνηση του Τιμίου Σταυρού, χωρίς δηλαδή να επισκιάζεται από άλλα εκκλησιαστικά γεγονότα.
Γι' αυτό, όταν ανήμερα της 14ης Σεπτεμβρίου 407 μ.Χ., πέθανε ο μεγάλος άγιος και οικουμενικός Διδάσκαλος της Εκκλησίας μας ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, η μνήμη του μετετέθη.
Λέει το συναξάριο: «Τη αυτή ημέρα (14η Σε-πτεμβρίου), η κοίμησις του εν Αγίοις Πατρός ημών Ιωάννου Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως του Χρυσοστόμου, εν ταύτη γαρ ανεπαύσατο, αλλά δια την εορτήν του τιμίου Σταυρού μετετέθη η τούτου εορτή εις τον Νοέμβριον μήνα».

8. Δευτέρα Ύψωση. 14 Σεπτεμβρίου.

Μετά την πρώτη ύψωση (και προσκύνηση) του Τ. Σταυρού (6ης Μαρτίου 326 μ.Χ.) και μετά από τριακόσια χρόνια, ακολούθησε η δευτέρα και επισημότερα Ύψωση (και προσκύνηση) του Τιμίου Σταυρού (14 Σεπτεμβρίου 629 μ.Χ.).
Θα το δούμε.
Οι Πέρσες είχαν μπει στα Ιεροσόλυμα (615 μ.Χ.). Αιχμαλώτισαν τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Ζαχαρία (609-632 μ.Χ.) και πλήθος χριστιανών, αρπάζοντας ταυτόχρονα και το Τίμιο Ξύλο, πού φυλάσσονταν στην πόλη (ναό της Αναστάσεως).
Έτσι καταλύθηκε και η γιορτή της προσκυνήσεως του Τιμίου Ξύλου (14 Σεπτεμβρίου).
Ο βασιλιάς Ηράκλειος (610-636 μ.Χ.) εκστρατεύει κατά των Περσών και τους κατατροπώνει (626 μ.Χ.).
Οι αιχμάλωτοι γυρίζουν στην πατρίδα τους Ιερουσαλήμ, ενώ ο ίδιος (ο βασιλιάς) με το Τίμιο Ξύλο, επιστρέφει νικητής στην Πόλη. Κατά την θριαμβευτική του είσοδο σ' αυτή (628 μ.Χ.), και κατά την επιθυμία του, πριν από το «άρμα του θριάμβου» προπορεύονταν (σε ειδική αμαξά) το ξύλο του Σταυρού.
Τον επόμενο χρόνο (629 μ.Χ.), ο Ηράκλειος πηγαίνει στα Ιεροσόλυμα για να παραδώσει στον Πατριάρχη Ζαχαρία το τίμιο Ξύλο.
Και στις 14 Σεπτεμβρίου του ιδίου έτους (629) ο Ηράκλειος, με το Ξύλο του Σταυρού στα χέρια του, ο Πατριάρχης, κλήρος και λαός, ανέβηκαν στο Γολγοθά.
Ο βασιλιάς σήκωσε ψηλά (ύψωσε) το Τίμιο Ξύλο, ενώ κλήρος και λαός έπεσε χάμω προσκυνώντας Το.
Ταυτόχρονα χειροκροτούσε τον βασιλιά, ψέλνοντας τον τότε εθνικό μας ύμνο: «Σώσον Κύριε τον λαόν σου...»
Έτσι: Στις 14 Σεπτεμβρίου 629 μ.Χ. το Πανάγιο ξύλο τοποθετήθηκε ξανά στην αγία πόλη της Ιερουσαλήμ, και έγινε ξανά η ημέρα αυτή, ημέρα του «Σταυρού».
Ήταν η δευτέρα και πανηγυρικωτέρα Ύψωση του Τ. Σταυρού στο τόπο του Γολγοθά.
Κι' από τότε μέχρι σήμερα, η ημέρα αυτή (14 Σεπτεμβρίου) γιορτάζεται λαμπρώς στην Εκκλησία μας (8. Η ήμερα αύτη (του «Σταυρού») φέρει «τα ίσα της αγίας και Μεγάλης Παρασκευής». Δηλαδή: Όση ιερότητα έχει. η Μ. Παρασκευή, έχει και η ανωτέρω ήμερα του Σταυρού (14 Σεπτεμβρίου).

9. Πρόοδος Τ. Σταυρού
(1η Αυγούστου)

Ό άγιος Νεκτάριος γράφει για την γιορτή αυτή (σελ. 34):
Λέγεται «πρόοδος» του Τ. Σταυρού, διότι μετά την προσκύνηση του Τιμίου Ξύλου, γινόταν στην Πόλη λιτανεία, προπορευόμενου του Τιμίου Ξύλου.
Ο Κων/νος Πορφυρογέννητος (913-959) στο «έκθεσις Βασιλείου τάξεως» (κεφ. 8), περιγράφει λεπτομερώς για το πώς γινόταν η προσκύνηση και η λιτανεία του Τ. Ξύλου. Γράφει:
•Επτά ημέρες πριν (23 Ιουλίου) το Τίμιο Ξύλο «έβγαινε» από το παλάτι και κατατίθετο προς προσκύνηση .
•Κατόπιν, και επί δύο περίπου εβδομάδες (μέχρι 13 Αυγούστου) γινόταν ή «πρόοδος» του Τιμίου Ξύλου. Λιτανεία, πού περνούσε απ' όλους τους δρόμους, απ' όλα τα σπίτια, από τα τείχη της πόλεως, από τα περίχωρα της, αγιάζοντας τα πάντα.
•Στις 14 Αυγούστου το Τίμιο Ξύλο ξανάμπαινε εν «πομπή» στο παλάτι, αγιάζοντας τους κοιτώνες, κι' όλο το παλάτι. «Τη αύτη ημέρα, (14η Αυγούστου), μνήμη της εις το παλάτιον ανακομιδής του Τιμίου Σταυρού» αναφέρει το συναξάριο της ημέρας.
•Τέλος: Εναποτίθενταν στη μόνιμη του «κατοικία», στο ναΐσκο «αγ. Θεοδώρων» του παλατιού.
Η «πρόδος» του Τ. Σταυρού γιορτάζεται μέχρι σήμερα στην Εκκλησίας μας. (1η Αυγούστου).

ΕΠΙΜΕΤΡΟ

Ο Τίμιος Σταυρός:
•Στον Μ. Κων/νο εμφανίσθηκε σα Φως, πού άστραφτε πιο πολύ και από τον ήλιο.
•Στην Απαμεία Αντιοχείας κατά την λιτανεία «εξέπεμπε» φώς-φωτιά.
•Στα Ιεροσόλυμα εμφανίσθηκε (7η Μαΐου 350 μ.Χ.) σα φως πού κάλυπτε ολόκληρη την πόλη.
•Και σα φως θα εμφανισθεί στο στερέωμα του ουρανού κατά την ήμερα της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού.
Φως ο Σταυρός! Και δεν γίνεται διαφορετικά. Γιατί, ο Σταυρός είναι η μεγάλη δόξα του Χριστού (το είδαμε).

•Είναι φυσικό το φως του Σταυρού να φωτίζει.
Και φωτίζει. Τους πιστούς πού προσκυνούν τον Σταυρό με πίστη και ταπείνωση.
«Λάμψον ο του Κυρίου Σταυρός, τας φεγγοβόλους αστραπάς, Σου της χάριτος, καρδίας των σε τιμώντων».(Τριώδιον, Εσπερινός Κυριακής, Σταυροπροσκυνήσεως).

• Είναι επίσης φυσικό το φως του σταυρού να καίει τους διεστραμμένους δαίμονες. Και τους καίει. «Θεωρούμενος δαίμονας καίει, και εκτυπούμενος τούτους φλέγων δείκνυται» (Τριώδιον, Δ' Κυριακή Εσπέρας) Το λένε και οι ίδιοι δαίμονες:
—Γιατί να φοβούμαστε το ξύλο πού σταυρώθηκε ο Ναζωραϊος; (Είπε διάβολος σ' άλλο διάβολο).
—Βρε (του άπαντα) δεν φοβούμαστε το ξύλο, αλλά την ανυπόφορη αστραπή, πού «εκτοξεύεται» απ' αυτό (βλ. Ένας Ασκητής Επίσκοπος, έκδ. Ζ', σελ.
114).

Όμως: Τί ακριβώς είναι ο Σταυρός; Είναι σαν την Ιερή εικόνα;
Ο άγιος Νεκτάριος λ.χ. εικονίζεται σε μια εικόνα. Αλλ' ο άγιος στην εικόνα δεν είναι ζωντανός, δεν είναι το «σώμα» του, η ψυχή του, η ζωντανή του παρουσία. Απλώς, τιμώντας την εικόνα, του, η τιμή «διοχετεύται» σ' Αυτόν. Τον τιμούμε δηλαδή μέσω της εικόνος του.
Όμως, η εικόνα αυτή καθ' εαυτή είναι άψυχη, νεκρή.
Ισχύει το ίδιο και για τον Σταυρό; Μπορούμε δηλαδή να πούμε, πώς κι' ο Σταυρός είναι άψυχος, νεκρός;
Όχι. Ο Σταυρός δεν είναι άψυχος, νεκρός. Έχει ζωή.
Αναλυτικά:
Στο θυσιαστήριο (αγ. Τράπεζα) γίνεται η θυσία, η λατρεία του Θεού. Το θυσιαστήριο δηλαδή γίνεται ο Γολγοθάς, ο Σταυρός, όπου θυσιάσθηκε ο Χριστός.
Και το θυσιαστήριο φτιάχνεται από τα ίδια υλικά, πού φτιάχνεται κι' ο Σταυρός (πέτρα, ξύλο, μάρμαρο κ.ά.).
Θυσιαστήριο, Γολγοθάς και Σταυρός ταυτίζονται. Όμως η Γραφή λέει, πώς το θυσιαστήριο έχει αυτιά πού ακούει: «Θυσιαστήριον, θυσιαστήριον, τάδε λέγει Κύριος» (Γ' Βασιλ. 13,2). Και στόμα πού ομιλεί: «Και ήκουσα του θυσιαστηρίου λέγοντος» (Άποκ. 16,7).
Εφόσον το θυσιαστήριον (πού είναι άψυχη ύλη) έχει αυτιά πού ακούει, και στόμα πού ομιλεί, άρα έχει και ζωή. Είναι ζωντανό! Η όχι;
Και εφόσον θυσιαστήριο και Σταυρός ταυτίζονται, άρα και ο Σταυρός έχει ζωή! Είναι ζωντανός. Ζωηφόρος!
Είναι και Ζωοποιός! Δίδει, χορηγεί ζωή.
Και γι' αυτό εμείς οι ορθόδοξοι χριστιανοί απευθυνόμαστε «προσωπικά» σ' Αυτόν. Προσευχόμαστε στο Σταυρό: «Σταυρέ του Χριστού σώσον ημάς τη δυνάμει σου».

Ο Τ. Σταυρός σα Φως, σα Ζωηφόρος, και σα Ζωοποιός, σε ποια τάξη κατατάσσεται;

•Στην τάξη των αγγέλων; Είναι δηλαδή ο Σταυρός
σαν τους αγγέλους;
Μα διατάσσει αγγέλους! (Άποκ. 9, 14). 'Άρα είναι υπεράνω των αγγέλων.
•Μήπως είναι ο ίδιος ο Θεός;
Όχι, γιατί διατάσσεται από τον Θεό (Γ΄ Βασιλ. 13, 2). Άλλα και δοξάζει τον Θεό (Άποκ. 16, 7).
'Άρα είναι κατώτερος του Θεού, και ανώτερος των αγγέλων.
Τ' ακούμε κάθε τόσο στην Εκκλησία μας, στις «απολύσεις» του εσπερινού και της θ. λειτουργίας, όπου κατά σειρά επικαλούμαστε πρώτον τον Χριστόν, δεύτερον την Θεοτόκο, τρίτον τον Τίμιον και Ζωοποιόν Σταυρόν και τέταρτον τους Επουρανίους αγγέλους.
«Σταυρέ του Χριστού σώσον ημάς τη δυνάμει σου».
«Η αήττητος και ακατάλυτος και θεία δύναμις του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, μη εγκαταλίπης ημάς τους αμαρτωλούς» ΑΜΗΝ.



Αναδημοσίευση από: theotokis.blogspot.com
Αρχική πηγή: www.zoiforos.gr(απόσπασμα)

Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2009

Καλή σχολική χρονιά!

Τα "Ορθόδοξα Νιάτα" εύχονται σε όλους τους μαθητές, καθηγητές και δασκάλους
καλή σχολική χρονιά, και τους αφιερώνουν τις εύστοχες
και άγιες απόψεις των Τριών Ιεραρχών μας για την παιδεία







Πηγή κειμένου: http://www.eduportal.gr/modules.php?name=News&file=print&sid=46

Μηνύματα διαμαρτυρίας


Εάν θέλετε να στείλετε e-mail διαμαρτυρίας για τη υπόθεση των Μεργιέμ (Μαρία) Ρόσταμπουρ και Μαρζιέχ Εσμεϊλαμπάντ υπάρχει η δυνατότητα μέσω του παρακάτω συνδέσμου να στείλετε στην πρεσβεία του Ιράν στο Ηνωμένο Βασίλειο (Λονδίνο) και στη μόνιμη αντιπροσωπεία του Ιράν στον ΟΗΕ, στην Ιρανική Πρεσβεία στις Βρυξέλες καθώς και στην Πρεσβεία του Ιραν στην Ελλάδα(που αρχικά υποστήριξε ότι δεν έχει e-mail!)

Η Μεργιέμ (Μαρία) Ρόσταμπουρ και Μαρζιέχ Εσμεϊλαμπάντ 27 και 30 χρονών αντίστοιχα,
καταδικάστικαν σε θάνατο επείδη άλλαξαν θρήσκευμα (έγιναν Χριστιανές)

http://freemaryamandmarzieh.agazilos.org/2009/09/02/be-a-muslim-again-or-die/

Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2009

Κι όμως ακόμα εμφανίζονται μάρτυρες στο Χριστιανισμό


Στο Ιράν, η 27χρονη Μεργιέμ (Μαρία) Ρόσταμπουρ και η 30χρονη Μαρζιέχ Εσμεϊλαμπάντ θα πεθάνουν επειδή άλλαξαν θρήσκευμα.

Σύμφωνα με την είδηση της εφημερίδας Bild, στο Ιράν, δύο γυναίκες καταδικάστηκαν σε θάνατο με την κατηγορία ότι έγιναν χριστιανές.

Η Meryem και η Marziah που κρατούνται σε φυλακή της Τεχεράνης μαστιγώνονται κάθε φορά που ο ιμάμης καλεί για προσευχή τους πιστούς μουσουλμάνους, ταπεινώνονται και τιμωρούνται με στέρηση τροφής και νερού. Συνελήφθηκαν στις 5 Μαρτίου όταν έγινε έφοδος στο σπίτι τους και βρέθηκε εκεί η Καινή Διαθήκη. Η υπερασπιστής ανθρωπίνων δικαιωμάτων και συγγραφέας Sabatina James που αγωνίζεται για την απελευθέρωσή τους διαμαρτύρεται: «Ζουν στην απομόνωση και ανακρίνονται με τα μάτια κλειστά. 5 φορές την ημέρα, όταν ο ιμάμης καλεί σε προσευχή, μαστιγώνονται. Τους δίνουν πολύ λίγο νερό και φαγητό.»

Σύμφωνα με τους Ισλαμικούς νόμους του Ιράν, όσοι εγκαταλείπουν το ισλάμ, αν πρόκειται για γυναίκες, 5 φορές την ημέρα-τις ώρες που καλούνται οι «πιστοί» σε προσευχή- μαστιγώνονται και μέχρι να υποκούσουν (εννοεί να επιστρέψουν στο ισλάμ) ευτελίζεται η ποιότητα της ζωής τους και μειώνεται η ποσότητα φαγητού και νερού που τους παρέχεται.

Στην ιστοσελίδα της Sabatina James, συγκεκριμένα στη σελίδα http://www.sabatina-ev.de/Botschaft.html υπάρχει περιεκτική αναφορά στην υπόθεση. Εκεί μαθαίνουμε ότι οι δυο γυναίκες κρατούνται από τον Μάρτιο στη φυλακή Evin, αρχικά σε ένα κελί με άλλες 25 γυναίκες και στη συνέχεια σε απομόνωση, ότι η πρώτη μέρα της δίκης ήταν στις 9 Αυγούστου και ότι παρότι ο δημόσιος κατήγορος κ. Haddad πίεσε να απαρνηθούν την πίστη τους γραπτά και προφορικά, εκείνες δήλωσαν επανειλημμένα ότι «δεν μετανιώνουν για τίποτα και δεν θα αρνηθούν την πίστη τους στον Χριστό».

Κατά τα άλλα ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει λόγο γιά καταπάτηση στην Ελλάδα των δικαιωμάτων μουσουλμάνων στην Ελλάδα...

πηγή: www.chomatery.blogspot.com

Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2009

Περί ανίας




Στις βιομηχανοποιημένες σημερινές κοινωνίες η μακρά ανεργία των νέων και η πρόωρη συνταξιοδότηση των ωρίμων, δημιουργούν μια χρόνια ανία, που ξεσπά σε πράξεις αλόγιστης βίας ή βαρύθυμης απραξίας.

Ο άνθρωπος αρρωσταίνει από ανία και όχι μόνο όταν δε δουλεύει. Καμιά φορά και το αντίθετο. Οι ακατανόητες επιθέσεις με εκρηκτικά φανερώνουν αυτή τη σκοτεινή πλευρά του σύγχρονου παγκοσμιοποιημένου οικονομικού θαύματος. Ίσως, όπως έχει γραφεί, «η χειρότερη κατάσταση από τη μη επίτευξη των στόχων είναι να τους πετύχει κανείς όλους». Μόνο που τότε θα φταίνε οπωσδήποτε οι στόχοι.
Τα αδιέξοδά μας είναι μεταφυσικά και δεν μπορούμε να ξεφύγουμε με φυσικές διεξόδους.


Ο άνθρωπος, που είναι «μοναδικός στην τάση του να ανιά», ζητά να γλυτώσει από το καθημερινό κάτεργο. Αλλά, όπως γράφει ο Εξυπερύ στη «Γη των ανθρώπων», «το κάτεργο δε βρίσκεται εκεί που δίνονται κασμαδιές. Δεν υπάρχει υλική φρικαλεότης. Το κάτεργο βρίσκετ’ εκεί που δίνονται κασμαδιές, που δεν έχουν νόημα»

Στην πραγματικότητα η ανία γεννιέται απ’ τα πολλά ψέματα που έχει πει ο καθένας στον εαυτό του, απ’ τις ατέλειωτες δικαιολογίες, που επιστρατεύει, για να γυαλίζει το είδωλό του. Γι’ αυτό και οι πιο ανιαροί συνομιλητές είναι αυτοί που συνεχώς για κάτι δικαιολογούνται.

Από την άλλη μεριά, όσο πιο καλοστημένη είναι η εικόνα του εαυτού μας, τόσο πιο στενό και απομονωμένο το κελί της αυτοφυλάκισής μας. Η εισόρμηση της ανίας αναπόφευκτη.
Στα γερμανικά η ανία αποδίδεται με τη λέξη Langweile, που σημαίνει κατά λέξη «μεγάλο χρονικό διάστημα», χωρίς παρελθόν και δίχως μέλλον, που δημιουργεί απελπισία και αποστροφή, σ’ ένα χρόνο κενό και ακίνητο.

Αλλά η ανία, αίσθημα διαχρονικό και πανανθρώπινο, δε φαίνεται να προκαλείται τόσο από εξωτερικές καταστάσεις. Αυξάνει όσο ο άνθρωπος φεύγει απ’ αυτό που «οφείλει» και ρίχνεται ακράτητος σ’ ό,τι «επιθυμεί». Ύστερα έρχεται ο κορεσμός, η πλήξη, για να εξελιχθεί σε «άκαρπη θλίψη».

Στα πνευματικά βιβλία κι αγωνίσματα η ανία συγγενεύει με το πρώτο από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, την ακηδία. Ίσως και να γεννιέται απ’ αυτή, την αφροντισιά, τη χρόνια αμέλεια, τη μακριά απροετοιμασία, την αποθάρρυνση, τη «χυδαία μελαγχολία».

Η ακηδία ναρκώνει και παροπλίζει τις δυνάμεις της ψυχής και ύστερα ξεσηκώνει εναντίον της όλα μαζί τα άλλα πάθη. Γι’ αυτό απ’ όλα είναι το βαρύτερο. Έπειτα ο νους σκοτίζεται, επειδή ο σκοτασμός του, όπως λέει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος, προέρχεται από την οκνηρία και την ανελεημοσύνη.

Ας το καλοεξετάσουμε, οι δύο αυτές αιτίες ίσως να ευθύνονται ουσιαστικά και για την αυξανόμενη ανία του πολιτισμένου κόσμου, που τις ευνοεί.

Στον τόπο όπου ανθίζει η προσπάθεια για την προσέγγιση του θελήματος του Θεού και την προσφορά στο συνάνθρωπο, είναι δύσκολο να φυτρώσουν τα βασανιστικά ζιζάνια της ανίας. Οι εντολές για την αγάπη στο Θεό και στον άνθρωπο δεν φανερώνουν μόνο το δρόμο για να κερδίσουμε τη μέλλουσα ζωή, αλλά και για να ζήσουμε αληθινά δημιουργικά, να ευτυχήσουμε στην παρούσα, όπως περίτρανα καταφαίνεται στη ζωή των αγίων.

Τη λύση του δράματος της ανίας, που εμφανίζεται και όταν τίποτε εξωτερικό δεν τη δικαιολογεί, δεν μπορούμε τελικά να την περιμένουμε απ’ έξω. Από μέσα μας φωτίζουμε τα εξωτερικά πράγματα, ακόμη και τα πιο μαύρα.

Από την ψυχή μας μπορούμε να μάθουμε γιατί αξίζει ο καθένας μας να κοπιάζει, να ελπίζει, να ζει.

Ύστερα έχουμε να καταθέσουμε πρώτοι εμείς το ένα ή τα πολλά τάλαντά μας στην τράπεζα της χάριτος του Θεού και να κρατάμε τις λαμπάδες μας αναμμένες από τη φλόγα της Θείας Αγάπης.

Πηγή: Χριστιανική Φοιτητική Δράση
www.xfd.gr